maandag 27 oktober 2014

De Hokjesman



Laatst hoorde ik iemand zeuren over de VPRO. Ikzelf ben al ruim 40 jaar lid van deze club. Het is de enige omroep die kijkers als volwassenen behandelt. De commerciële tv gaat toch uit van het niveau van een zwakbegaafde 8-jarige. Laatst zag ik Linda de Mol in zo'n familie spelprogramma. HS had het opstaan omdat hij hoopte dat hij een prijs had gewonnen met bingo. Of zoiets. Na 5 minuten zei ik: 'Het is net of je naar wezens van een andere planeet kijkt. Die vlotte babbel van Linda, de woorden die al 30 jaar automatisch uit haar mond rollen. Het publiek dat bij het minste geringste klapt en het heerlijk vindt dat ze in de studio mag zijn. De kandidaten, óp van de zenuwen. Zo stel ik me de hel voor; één doorlopend spelprogramma.'

Later kwam ik terecht bij de Hokjesman, Michael Schaap, die de wereld onderzoekt van allerlei subgroepen. Een programma van de VPRO uiteraard. Hij was op bezoek bij doven en slechthorenden.

(In de jaren 70 werkte ik bij de opvang voor de zwaar verslaafden. Al mijn illusies dat dit getormenteerde zielen waren die hun pijn onderdrukten met drugs verdwenen snel. Sommigen waren te dom om iets anders te doen met hun leven. Anderen waren psychisch ziek zoals Jantje G. die zijn miljoenenerfenis van zijn vermoorde vader er in de kortst mogelijke tijd doorjoeg. En je had ook verwende jongens die de schuld aan de maatschappij gaven. Wat me nog het meest opviel dat ook in deze groep een hiërarchie heerste. De dealer was de opperaap, de nog functionerende junken stonden daaronder. En helemaal onderaan schuifelden de geesteszieken die af en toe wat kruimels toegeworpen kregen. Als honden. Het waren geen 'outlaws' , te gevoelig voor de keiharde buitenwereld. Ze waren net zo burgerlijk als jij en ik, alleen zonder de behoefte iets zinnigs met hun leven te doen.)



Bij de doven, die Schaap sprak, vond je een zelfde hiërarchie, ongeschreven regels en taboes. Op doven met een gehoorapparaat werd neergekeken. Een doof stel was dolgelukkig met hun twee dove kinderen. Ze vonden het niet- kunnen- horen geen handicap maar een geschenk. Het liefst hadden ze gewild dat de hele bevolking doof was. Want de stille wereld zou beter zijn. Kortom, de dovenwereld is net als de horende vol vooroordelen en onverdraagzaamheid.

Het mooie is dat de Hokjesman zelf, Michael Schaap, tegen iedereen even beleefd is en geen enkel oordeel uitspreekt. Een voorbeeld voor ons allen. In ieder geval voor mijn geopinieerde persoon.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten