Het zal wel komen doordat ik opgevoed ben door ouders die nooit discrimineerden. Ik ben dan ook altijd verbaasd als mensen zeggen dat ze benadeeld worden omdat ze 'een kleurtje' hebben. Mijn hele leven heb ik geprobeerd een kleurtje te krijgen en toch is mijn verloofde, ook in de winter, tien tinten donkerder dan ik. Ik verbrand in de zon en dan ga ik vervellen. Alsof dat zo geweldig is. En dan werd ik nog uitgescholden ook. Mijn bleke benen werden spottend melkflessen genoemd. Of men vroeg wanneer het licht op groen zou springen in verband met mijn rode haar. Traumatisch.
Ondanks onze goede opvoeding kwam de Indische buurvrouw op een dag aanbellen. Mijn kleine broertje van 4 had tegen haar gezegd: 'Pinda, pinda, poepchinees.' "u denkt toch niet dat hij dat van ons heeft', zei mijn moeder verontwaardigd. Zal hij wel op die kutkleuterschool geleerd hebben. Datzelfde broertje ontwaarde tijdens een vakantie een man met een lange baard. Hij ging voor hem staan, wees met zijn vingertje en schaterlachte:'Hij heeft een baard, hij heeft een baard.' Die kende hij natuurlijk alleen van Sinterklaas. In die tijd zei je absoluut nooit wat je dacht. Dat deden alleen kinderen en dronkaards, zei mijn vader. We hebben hem gegeneerd in zijn nekvel gepakt en weggesleurd terwijl de kleine hij tranen in zijn ogen had van het lachen. De baard was te perplex om te reageren. Het standpunt van mijn ouders wat baarden betreft, was niet bij de opvoeding inbegrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten