Drie maanden zon

Eten in 'The old Town Albufeira

Hans had wel de juiste drie maanden gekozen om in Portugal te overwinteren. Drie maanden heeft hij in de zon gezeten. Binnen drie dagen was hij al donkerbruin. Vergeleken met hem was ik lichtgevend wit. De reis verliep niet zonder problemen. Hans werd al niet goed toen we in de rij stonden bij de douane. Hij was groen uitgeslagen en werd op een stoeltje gezet en kreeg een glaasje water. Ik was zo drukdoende met organiseren geweest, al weken van tevoren, dat ik eerst de ernst van de situatie niet doorhad. Op het vliegveld in Faro werd hij in een rolstoel gezet en mochten we via een lift naar de bagageband. Iedereen was al verdwenen inclusief het busje dat ons naar het appartementenhotel zou brengen. Ik kwam er voor mijn rust maar dacht, ik had beter thuis kunnen blijven. Dan maar geen zon. Gelukkig belde de Kras-hostess de chauffeur die ons alsnog op kwam halen.

Het appartementenhotel lag op een steile heuvel. De kamers waren eenvoudig maar toereikend. Er lagen wel losse kleedjes in de woon- en slaapkamer. Toevallig zag ik een item in het Journaal (we keken gewoon Hollandse televisie) over ongelukken in huis. Per jaar sterven er een paar duizend oudjes omdat ze over een kleedje struikelen of uitglijden. De bejaarden werden bezocht door een klusjesman die ervoor zorgde dat hun veilige huis geen vermomde valkuil was. Het hotel zat vol met senioren, gekleed in praktische fleecekledij, onflatteuze drie-kwart broeken en wandelschoenen. Ik had drie paar hoge hakken bij me om op de boulevard te flaneren maar er was geen boulevard. Er was ook nauwelijks een strand, merkte ik toen ik op onderzoek uitging. Ik liep de heuvel af en wandelde door het vakantieparadijs en kwam bij een lange trap die naar een klein strandje leidde, dat ingeklemd zat tussen grimmige rotsen. Ik ben nog wel afgedaald maar voelde me zo unheimisch dat ik snel weer naar boven ben geklommen.

Er was slecht één kampeerwinkeltje in de hele omgeving dat ik het vakantiedorp lag. Ik ben niet veel verder gekomen met mijn beperkte vocabulaire dan Bom dia, obrigado en ciao maar gelukkig sprak het winkelmeisje Engels. Het winkeltje was gericht op Hollandse en Britse toeristen en je kon er smerige dingen kopen zoals baked beans in blik. Alles wat die Engelsen eten is vet en aangelengd met scheppen suiker. De sinaasappelen  echter waren natuurlijk spotgoedkoop. In dat gebied staat het vol met fruitbomen en langs de weg werden 5 kilo sinaasappels aangeboden voor 2 of 1 1/2 euro.

Om een lang verhaal kort te maken, de eerste drie weken waren niet gezellig. Hans was niet te genieten en dan krijg je actie-reactie, een wisselwerking en een neergaande spiraal van saggerijn. Tot ik me realiseerde dat Hans ziek was. Het is toch niet normaal dat als je van je stoel naar het balkon loopt, je totaal uitgeput bent? Dus heb ik een afspraak met de dokter gemaakt en een taxi genomen naar het oude gedeelte van Albufeira. Het was ons eerste uitje. Tot dan had ik in mijn eentje rondgedwaald in het nieuwe gedeelte van de stad dat helemaal gericht is op toerisme. Waarom dat dan perse oerlelijk moet zijn weet ik niet. Een soort Damrak dat ze The Strip noemen. Net zoals in Las Vegas, zei de taxichauffeur. The Strip kent drie rotondes, de eerste met een wereldbol, de tweede met aardwormen en op de derde staan reusachtige horloges. Zal wel ontworpen zijn door de lokale kunstenaar.

De dokter, zeg maar Heino, bleek Nederlands en was bekend van de tv, las ik later. Zijn vrouw zat achter de balie (kassa). De wachtkamer werd bezet door grijze permanentjes en kreupele mannen. De dokter constateerde bronchitus, wat een hele opluchting was. Nogal logisch dat Hans voortdurend het gevoel had dat hij stikte. Een geluk bij een ongeluk was dat in dezelfde straat een schoenenwinkel zat! Als ik ergens rustig van word is het wel van een schoenen- of  kantoorartikelenwinkel. Het was ook nog eens uitverkoop en ik vond zwarte instappers met een kwastje voor 19, 90. Ik heb er ondertussen kilometers op afgelegd en draag ze ook in huis. Later ontdekten we dat aan het eind van de straat een tunneltje lag. Als je daardoor heen loopt kom je aan een ruim strand waar de mooiste schelpen aanspoelen. Er was een rondborstige jonge vrouw dans- en gymoefeningen aan het doen, slechts gekleed in een rode string. Ze huppelde rond, gooide haar hoofd naar voren en daarna naar achteren waardoor haar zwarte haar door de lucht zwiepte. Af en toe rende ze op haar tenen even de zee in, ging kopje onder en verscheen dan weer als een zeenimf. Leuk voor de mannen.

Schelpen zoeken

wordt vervolgd