Je kunt natuurlijk wel boos worden op mensen die 'problematisch verzamelen' en niets weg kunnen gooien, maar het is een psychische aandoening. Net als een eetstoornis en smetvrees draait het allemaal om controle en veiligheid. Of liever, het gemis daaraan.
Als je je nooit geborgen voelt en altijd onveilig, dan probeer je houvast te vinden in zaken die zich tegen je gaan keren en je leven beheersen. Drugs, alcohol, roken, verzamelwoede, gestoord eetgedrag.
Het goede nieuws is dat er met medicatie en therapie wat aan te doen is.
Het slechte nieuws: de hoarder ziet niet in dat hij een probleem heeft. Zolang je tussen de stapels kranten nog een looppaadje hebt, is er toch niets mis.
Ik heb, dankzij medicijnen, begin jaren 90 tegen mijzelf gezegd: Als ik een echt leven wil hebben, moet ik normaal gaan eten. Niet meer dat spastische gepiel. Een paar jaar later had ik een betaalde baan en heb ik fantastische mensen leren kennen. Ik hoefde er nauwelijks moeite voor te doen, het kwam op mijn pad. Het is de beste beslissing van mijn leven geweest.
Kon ik anderen, die nog vast zitten in dat destructieve patroon, daar maar van overtuigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten