Polonaise

Tussen alle cynische, nihilsitische Volkskrantcolumnisten die ook nog eens overal verstand van hebben, vormt Thomas van Luyn een positieve uitzondering. Niks van 'De Mensch is Slecht en tot Niets Goed in staat'. Integendeel, Van Luyn ziet zelfs in de polonaise een spirituele ervaring. En terecht. Hij onderbouwt dit als volgt:

- Het sleutelbegrip is gelijkwaardigheid; men heeft iemand beet en tegelijkertijd wordt men beetgehouden, waardoor de vreemde gewaarwording optreedt dat men zichzelf beethoudt, alsof men de handen op zijn eigen schouders legt- en in spirituele zin is dat natuurlijk ook zo. De boeddhisten noemen dat Indra's Net, De verbondenheid aller dingen. Daarbij duwt men elkaar vooruit, maar tegelijkertijd remt men elkaar af wanneer de verbondenheid verloren dreigt te gaan.' ...
De voorste poloneerder is hierin instrumenteel. Die moet niet, zoals zo veel leiders die hun verantwoordelijkheid niet beseffen, zomaar een eigen wandelingetje verzinnen, als een dronken slang. Nee, hij moet na een zekere afstand een scherpe U-bocht maken, en het lint langs zichzelf loodsen. Hierin schuilt het geheim van de polo-extase. Door in hoge snelheid allerlei gezichten tegen te komen ervaart men liefde, verwondering en vergankelijkheid in duizelingwekkend tempo.
De enige die buiten de spirituele boot valt is de staart van het lint. En hierin onderscheidt de goede leider zich. Hij moet zijn wendingen zo timen, dat hij er uiteindelijk in slaagt de achterste deelnemer bij de schouders te vatten. Op dat moment heft hij in één klap zijn eigen leiderschap op en schept hij een eindeloze Möbius-lus van interconnectieve giebeligheid.'

Van Luyn heeft zijn taak als columnist van een ochtendkrant goed begrepen. Geef de lezer een peptalk zodat hij constructief de dag doorkomt. In plaats van het zoveelste ontmoedigende, gemakkelijke afzeikriedeltje dat we elke dag door onze strot geduwd krijgen.