Van een krant verwacht ik kwaliteit. 'Dan abonneer je je je toch op de NRC', zou je zeggen. Daarvan zet het lettertype niet aan tot lezen. En zelfs de ingezonden brievenrubriek (afkomstig van professoren en doktoren) is volkomen humorloos. Kwaliteit hoeft toch niet saai te zijn? Het Parool is verworden tot een dorpsblad. En De Volkskrant maakt een diepe kniebuiging voor de leescijfers met te veel Popi Jopiecolumnisten die nooit maar dan ook nooit de diepte ingaan. (Aaf Brandt Corstius: zal ik deze zomer mijn Crocs of mijn Birkenstocks dragen?) In de schoolkrant worden diepzinniger stukken geschreven.
Oppervlakkigheid is de norm. (Vroeger werd dat Vertrossing genoemd) Ik denk dat Jan Blokker en mijn vader zich om zouden draaien in hun graf, als ze niet gecremeerd zouden zijn.
Ik kan me tegenwoordig ook niet voorstellen dat ik in de jaren 70 opiniebladen las. En dacht dat ik iets zou missen als ik dat een week oversloeg. Een weekblad met meningen van anderen? Mijn vroegere relatie kwam in die tijd veel op de redactiebureaus en ontmoette daar de journalisten, voornamelijk mannen en Emma Brunt. Eén zat smakelijk uit zijn neus te eten, de rest zat met de voeten op het tafelblad. Te arrogant om bezoekers te woord te staan. Bij de Elsevier hadden ze wel manieren. Dat dan weer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten