vrijdag 29 juni 2012

De patiënte from hell




Ik heb uit Naima El Bezaz' boek, over haar leven in een Vinex-wijk, alleen maar fragmenten gelezen. In een interview met de schrijfster beschreef ze haar Nederlandse buurtgenoten als ordinair en hypocriet.. Eén buurvrouw had, godgeklaagd, de bijbel in de wc liggen. Een ander lag met haar blote tieten op haar gazon. En iedereen ging vreemd.
Vinex-wijk, het heeft zo'n onaangename bijsmaak, dacht ik. Tot ik me realiseerde dat IJburg ook onder die noemer valt. Ik heb nooit ruzie met de buren. En ja, de overbuurvrouw ligt topless te zonnen. Ik vind het niet getuigen van smaak maar het is altijd beter dan pootje baden in een burka. Eerst voelde ik een vage sympathie met El Bezaz. Wat had ze het slecht getroffen met die alcoholische vreemdgangers. Daarna dacht ik, als ik zo verschrikkelijk is waarom verhuis je dan niet.?

Afgelopen zaterdag stond er een verhaal van de schrijfster in het Volkskrantmagazine. Ze was van de trap gedonderd en had haar nek gebroken. Eén verkeerde beweging of ze zou voor altijd verlamd zijn of, nog erger, het niet overleven. Haar beschrijving van de ziekenhuisopname is één lange klaagzang over het personeel; artsen en verpleegkundigen zouden te traag zijn en deden soms maar wat. Mevrouw maakte met iedereen ruzie en was zwaar beledigd dat ze vier maanden met een hekwerk op haar kop moest lopen. Je krijgt de indruk, uit het relaas van Naime El Bezaz, dat het doel van de verpleging is het de patiënten zo onaangenaam mogelijk te maken.

In 2000 lag ik in het ziekenhuis na een zware ingreep. Ik had vanuit mijn bed een fantastisch uitzicht op Amsterdam. De verpleegkundigen waren professioneel en uiterst vriendelijk. 's Ochtends werd om 6.30 uur werd mijn bloeddruk gemeten door een Afrikaanse met een glanzende ebbenhouten huid.. Ze dommelde in slaap. 'Ben je zo moe?', vroeg ik. Ze vertelde dat ze net bevallen was en de baby had haar de hele nacht opgehouden. Mijn kamergenote sprak geen woord met me. Uit een gesprek met haar man ving ik op dat ze gepikeerd was dat ze in het ziekenhuis terecht was gekomen. Verder zweeg ze.  Lekker rustig. De laatste dag van mijn opname kwam er een nieuwe patiënte binnen als een wervelwind. Zo spuugde een  onophoudelijk stroom van woorden uit, belde gelijk de verpleging om te klagen over een kussen. Binnen een uur wisten we waarom ze in het ziekenhuis was. Ze had zes kinderen bij zes verschillende mannen. Ze had zich laten steriliseren. Ze was onlangs een nieuwe liefde tegen gekomen.en nu wilde het duo graag een liefdesbaby. Of de sterilisatie maar even ongedaan gemaakt kon worden.
Het was gedaan met onze rust. Ze kwekte de hele dag door en maakte voortdurend ruzie met het verplegend personeel.

Aan die vrouw moest ik denken toen ik El Bezaz' relaas las. Je hebt conflictueuze types die overal waar ze komen een onaangename sfeer weten te veroorzaken. En het ligt natuurlijk altijd aan de ander.  El Bezaz wordt de buurvrouw from hell genoemd. Ze heeft er een nieuwe titel bij: de patiënt from hell. Elke verpleegkundige kent ze wel. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten