Boekenrecensie

De kleuterschool van Monte Gordo met moestuintje

Vandaag zag ik een ministeltlopertje op het strand met één pootje. Hij leek er niet onder te lijden. Gelukkig maar want ik ben gevoelig voor dierenleed. Er lopen hier van die asbakhondjes rond, de meeste hebben te korte poten. Vader een teckel, moeder een herdershond. Ze lijken altijd dringend op weg naar een afspraak. Ze lopen langs ons heen alsof ze willen zeggen: ´Sorry, ik heb nu geen tijd op te praten. Opzij.´

Ik had in Amsterdam in de kringloopwinkel een stapel boeken gekocht. Waaronder Dress your family in Corduroy and Denim van David Sedaris. Hij schrijft inderdaad zo geestig als ik vaak heb horen beweren. Zoals over zijn familie, een oneindige bron van inspiratie, veel zusjes, een broertje en ouders. Het deed me denken aan My Family and other Animals van Gerald Durrell. Moeders van grote gezinnen krijgen op een gegeven moment een laconieke manier van opvoeden. Zo gooit mevrouw Sedaris haar zoontje en drie dochters de sneeuw in nadat ze 5 dagen niet naar school zijn geweest wegens ijsvrij.  `Mijn huis uit´, roept ze. De kinderen: `Het is ook ons huis.´ Nadat ze een sneeuwpop hebben gemaakt en sneeuwballen gegooid, willen ze weer naar binnen. Hun moeder zit met een glas wijn in haar hand in de warme woonkamer en negeert haar nageslacht. Dat wil zeggen: als zij op het raam bonken, doet zij de luxaflex dicht.
De recensies van het boek zijn jubelend zoals deze in de Seattle Weekly: With a Mark Twain sensibility and the timing of Chris Rock, Sedaris can make you snort, guffaw and whoop.
Times Literary Supplement: No one renders the pathos, chaos, and impossible variety of daily encouters like David Sedaris. On every subject, he´s bruisingly painful and tenderly affectionate. Sedaris is a unique voice in American writing.

Dan het boek Boy van J. Bernlef. De vorige eigenaar heeft het verhaal  op de laatste pagina samengevat:
Wahwahwahblablabla over ´n paraplu hoe generatiebeledigend weinigzeggend waar is de essentie of noodzakelijkheid van dit boek. Literair, maar ook niemendal, schrijft ene Toon in 2000.
Misschien was voor Toon de afloop onbevredigend en waren zijn verwachtingen te hoog gespannen. Ik vind het uitstekend geschreven maar ik ben pas op pagina 46. Er kan nog van alles gebeuren of juist niet.

Er zijn hier veel hardlopers die trainen voor een marathon